Asset Publisher
Ochrona Lasu
Wiedza o procesach zachodzących w przyrodzie i kontrola stanu środowiska leśnego pozwalają leśnikom na wczesną diagnozę zagrożeń, mogących wpłynąć negatywnie na stan lasu. Każdego roku podejmują oni działania mające na celu zachowanie trwałości lasu i zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze.
Zagrożenia dzieli się na trzy grupy:
- biotyczne (np. szkodliwe owady, grzyby patogeniczne, ssaki roślinożerne);
- abiotyczne – ekstremalne zjawiska atmosferyczne (np. silne wiatry, śnieg, ulewne deszcze, wysokie i niskie temperatury);
- antropogeniczne – wywołane przez człowieka (np. pożary, zanieczyszczenia przemysłowe, zaśmiecanie lasu).
Lasy Nadleśnictwa Lubichowo znajdują się w grupie obszarów leśnych o najniższym przeciętnym wskaźniku uszkodzenia drzewostanów.
Z uwagi na skład gatunkowy, strukturę wiekową, siedliska oraz niekorzystne w ostatnich latach warunki klimatyczne lasy charakteryzują się zmniejszoną odpornością.
Sprzyja to powstawaniu zagrożeń, z których największymi są szkodniki owadzie i pożary.
Kontrola opasek lepowych (fot. Maciej Jodko )
Do najważniejszych szkodników pierwotnych należy zaliczyć:
- boreczniki
- barczatkę sosnówkę
- strzygonię choinówkę
- brudnicę mniszkę.
Gradacyjne występowanie tych gatunków wymusza prowadzenie akcji zabezpieczającej drzewostan.
Natomiast główne szkodniki wtórne to:
- korniki
- cetyńce
- drwalnik paskowany
- przypłaszczek
- smoliki.
W tych warunkach ważne jest przestrzeganie wszelkich zasad ochrony lasu, stosowanie profilaktyki ochroniarskiej, ze
szczególnym zwróceniem uwagi na podnoszenie biologicznej, naturalnej odporności drzewostanów.
Blisko 7 – 8% pow. leśnej nadleśnictwa, tj. około 1750 ha zajmują drzewostany na gruntach porolnych. Są to głównie monolity sosnowe, na których występuje huba korzeniowa. W celu powstrzymania rozwoju tego patogena prowadzimy biologiczne zabezpieczanie pni po ścince preparatem grzybowym PG IBL na powierzchni średnio 200 ha rocznie.
Ponadto nadleśnictwo dokonuje mechanicznego zwalczania innego patogena grzybowego – opieńki czarnej na powierzchni ok. 70 ha rocznie.
Stos kontrolny (fot. Maciej Jodko)